Meditatie, 22 april
De rots van mijn bestaan
Vorige week had ik het over deskundigen die elkaar tegenspreken. Een heel verwarrende ervaring voor een niet-deskundige. Zo’n ervaring had ik ook vanmorgen weer. Ik begon het Nederlands Dagblad te lezen op pagina twee. Ik vond dat ik de eerste pagina wel kon overslaan. Gisterenavond had ik de hele toespraak van de premier en Jaap van Dissel uitgezeten, daarna nog delen van het journaal gekeken, en tenslotte heen en weer gezappt tussen Jinek en Nieuwsuur. Dat moet ik helemaal niet doen, maar onbewust ben ik op zoek naar het verlossende woord, de uitleg die alles verklaard, de geruststelling dat het allemaal wel meevalt.
Maar goed, daardoor hoefde ik pagina één niet te lezen, vond ik. Wat zou ik daar nog voor nieuws tegen kunnen komen na al die informatie van gisterenavond? Direct trok de eerste kop op pagina twee mijn aandacht: ‘Heropenen school is zeer onverstandig.’ Dat vindt arts en evolutionair bioloog Sharon Moalem. ‘Zolang er nog geen vaccin beschikbaar is voor het coronavirus, is het uiterst onverstandig om kinderen weer naar school te laten gaan.’
Dat geluid had ik nog niet gehoord gisterenavond. Eerder het tegenovergestelde: de versoepeling van de maatregelen gaat niet ver genoeg. Maar deze deskundige beweert dus dat de rol van de kinderen in het verspreiden van het virus ‘enorm’ is. Kinderen zijn ‘stille verspreiders’. Omdat we nog niet in de buurt van een vaccin zijn, is de basisscholen weer openen het stomste om te doen. En dat terwijl de RIVM-directeur ons verzekerde: ‘kinderen zijn niet de verspreider binnen huishoudens.’
Heb ik de wetenschap misschien teveel op een voetstuk geplaatst? Er een afgod van gemaakt? Verwacht ik van de wetenschap dat zij mij precies kan vertellen hoe het zit, en wat ik moet doen? Hoe waardevol de wetenschap ook is, dat is natuurlijk onzin. Ondanks alles wat de wetenschap bereikt heeft, leven we nog altijd met grote onzekerheden. De grote ecologische problemen van deze tijd maken duidelijk dat wij de natuur niet naar onze hand kunnen zetten. En ook de mens is een onvoorspelbare factor.
Wil ik teveel zekerheid? Zoek ik mijn toevlucht in schijnzekerheid? Is gezondheid en welvaart mijn hoogste goed in dit leven geworden? Kan ik nog iets met deze woorden van Psalm 73?
‘Wie buiten u heb ik in de hemel?
Naast u wens ik geen ander op aarde.
Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam,
de rots van mijn bestaan, al wat ik heb,
is God, nu en altijd.’
Dick Mak